Al Jazeera o Visočanima: Četiri brata Sirčo, četiri uspješne sportske priče

U svijetu sporta postoje legende o uspješnoj braći i njihovim karijerama. Dvojica, pa možda i trojica. Uglavnom su se priče vodile o jednom vanserijskom bratu, uz koje su se „naslanjali“ njihovi najbliži srodnici. No, bila su i četiri brata sa izgrađenim sportskim karijerama u tadašnjim saveznim rangovima takmičenja. Sinonim za visočki sport su četverica braće Sirče.

Piše: Alen Jazić za Al Jazeera Balkans

„Godinama pratim gotovo sve svjetske sportove, ali nisam nigdje naišao na primjer da su četverica braće bili uspješni sportisti kao u ovom slučaju. Bilo je i ima slučajeva da se braća bave sportom, ali obično je jedan od njih igrač, a ostali su tarabe i to prave tarabe. Sva četverica braće Sirčo su bili izuzetni sportisti, te možemo slobodno reći vrhunski sportisti. Šado fudbaler i kapiten stabilnog drugoligaša FK Bosna, Žilo golman šampionske ekipe FK Sarajevo, Čvarak i Čerko dugogodišnji prvoligaški igrači u onoj SFRJ ligi. To je jedan fenomenalan slučaj u svijetu da jedna mati i jedan otac rode takve izuzetne sportiste“, riječi su nekadašnjeg rukometaša Renea Okanovića.

Golmani i igrači

Rešad (Šado), Ibrahim (Žilo), Nevzad (Čerko) i Mirsad (Čvarak) su šezdesetih godina prošloga vijeka bili sveprisutni na fudbalskim i pogotovo rukometnim terenima, a nakon toga još decenijama u trenerskim i upravljačkim strukturama. Dvojica starijih su se proslavili kroz fudbal, jedan kao igrač, a drugi golman. Dvojica mlađih su bili rukometaši i opet jedan igrač, a drugi golman.

Visoko je imalo Gimnazijsko sportsko društvo „Mladost“ i Društvo za tjelesno vaspitanje „Partizan“. Kroz ova društva i njihove sportske sekcije je prolazilo više od 90 posto mladih. Braća Sirčo nisu bili izuzeci i učestvovali su u takmičenjima tadašnjeg višeboja. A to je bila osnova.

„Škole i društvo uopšte su bili naklonjeni razvoju i uspjehu u sportu, a ionako skromni materijalni uslovi su se usmjeravali na što bolje rezultate. Formirale su se sekcije i školska takmičenja u brojnim sportovima i ta masovnost je donosila kvalitet. Profesori fiskulture su imali slobodu u kreiranju i sprovođenju brojnih aktivnosti“, zaključuje Ibrahim.

Braća naglašavaju da su roditelji imali ključni uticaj na razvoj njihove sportskih karije. I dok bi se podrazumijevalo da je sport forsirao otac Nezir koji nije bio aktivni sportista, ali je pomno pratio sva društvena zbivanja , ništa manji uticaj nije imala ni majka Zekija.

Prvak Jugoslavije

Najstariji Rešad je nastupao autoritativno među braćom. Igrao je za ekipe Bosne i Rudara iz Kaknja u Drugoj ligi Jugoslavije. Po okončanju karijere bio nastavnik fizičke kulture i najviše radio sa učenicima i omladinom na razvoju rukometa. Sa takvom ekipom je postao i prvakom BiH u pionirskoj konkurenciji.

Ibrahim se okitio titulom prvaka Jugoslavije u fudbalu. Bio je član prve šampionske generacije FK Sarajevo 1967. godine i odmjeravao snage sa Mančester Junajtedom. Ali njegovi počeci se vežu za rukometni gol.

„U periodu od svoje 17.do 19.godine sam prijepodneva provodio na šljaci uz rukomet, a popodneva uz fudbal. Kasnije su uslovi i tretman prevagnuli da se posvetim fudbalu. Kod kuće smo poštovali pojedinačnu želju u izboru sporta. Nije bilo nagovaranja“, kaže Ibrahim.

Nevzad je najljepša sportska priča. Gimnastičar i atletičar do 14 godine. Višestruki je juniorski prvak BiH u višeboju. Od 1958. godine je uz rukometnu sekciju „Mladosti“ iz Visokog. Pun entuzijazma i požrtvovanosti znao je i bos igrati utakmice na šljaci. Ubrajan je među najbolje bh. rukometaše svih vremena. A pamte se i anegdote, poput one o odlasku na more biciklima. Tura Visoko-Split-Kupari-Visoko po dobrom dijelu makadamskih drumova je bila izazov.

„U ljeto 1962.godine njih trojica, mladi i ludi, odlučiše da uoči priprema za narednu rukometnu sezonu ojačaju svoja sportska tijela. Bijahu to tri rukometna mušketira: Srđan Praljak Šjor iz sarajevske Mlade Bosne – onaj koji je već bio rezervisan za dolazak u Visoko, Memnun Ćuna Idžaković, najneposlušniji jugoslovenski rukometaš, također iz Mlade Bosne i Nevzad Sirčo, visočki rukometni talenat“, napisao je nekadanji reprezentativni rukometaš, a danas hroničar Zdenko Antović u svojoj brošuri pod nazivom „Majstor“.

Poslije brojnih padova, jer neki od njih nisu bili vješti vožnji dvotočkaša, domogli su se Kašetela, odmorili i nastavili put Jadranskom magistralom koja je bila u izgradnji. Put je završen u Kuparima jer je Sirči stigao poziv za odsluženje vojske, pa su bicikla natovarena na „ćiru“ i uskotračnom prugom vraćena kući.

Slijedile su velike utakmice, finala Kupa Jugoslavije, brojne sezone, rivalstva i sportska drugovanja. Čerko, kako su ga zvali, se trebao i ženiti. U srijedu, 2.novembra 1966.je to i uradio. U sarajevskoj opštini Centar u podne je stao pred matičara, ali tek nekoliko sati poslije je igrao utakmicu protiv Zagreba. Pauza u sportskom životu punom putovanja i reprezentativnih obaveza za Nevzada Sirču nije bilo.

U Bosni je kao igrač proveo 19 sezona, a kao trener više od 16 godina. Bio je selektor Rukometne reprezentacije BiH, a kao i ostala braća je nosilac brojnih priznanja svih nivoa sportskih organizacija.

„Sve ce biti i proći, sportski uspjesi i neuspjesi postaju dio istorije i statistike. Meni lično je najvažnije ono ljudsko kod naseg Čerke. Meni je ostao u sjećanju kao iskren čovjek, plah, impulsivan, često prebrz, emotivan, pa zato možda ponekada i netaktičan. Međutim, u njemu nije nikada bilo ničega pokvarenog, jer je njegova sportska duša bila i ostala uvijek čista“, prisjeća se Okanović.

Predsjednik Rukometnog saveza

Najmlađi brat je Mirsad. Rukometni golman i kasnije dugogodišnji predsjednik Rukometnog saveza BiH. Pamti brojne utakmice i izdvaja detalje.

„Bio sam među prvim rukometnim golmanima koji se nije bacao. Do tada su rukometni golmani bili paraderi, kao u fudbalu. Naša generacija je uvodila novitete. Evo, 1961.godine nam dolazi univerzitetska ekipa Lila iz Francuske. Protivnik mi izvodi penal i zamahuje lažnjakom. Do tada se kod nas to nije radilo. Ja odem u stranu, u prazno. Prvi put, drugi put i treći put mi baci loptu posred gola. Ja ljut, publika zanijemila i samo mi se Šado smije i provokativno plješće. Ja ga s gola pošaljem u neku materinu – brata rođenog“, prisjeća se Mirsad.

Da li zbog toga što je bio najmlađi, a znao je da se uvijek može pouzdati i u braću, Mirsad je znao i zabelajiti. Na jednoj utakmici protiv beogradskog Partizana je startovao na Petkovića koji je istrčavao kontranapad. Zbog sudara koji je uslijedio je dobio suspenziju od dvije godine.

Impulsivnost, drskost i kontroverznost su važne odlike mladih ljudi i sportista. U slučaju braće Sirčo one izgleda nemaju roka valjanosti. Rešad od 1994.nije među živima, a ostala trojica braće i danas, iako u debeloj penziji, vode žučne rasprave o svojim i karijerama ostalih sportista. I po tome su poznati – da se mora o njima pričati. Ne trpe i ne mire se sa prosječnošću i izbjegavaju zaborav. Dok ne dočekamo novu četvericu, toliko su i zaslužili.

Visoko.co.ba/Al Jazeera Balkans